ds. R. van de Kamp – Hooglied 8:14

Vanmorgen gebeden over verlangen opnemen in eeuwigheid, verlangen van de bruid. Dat verlangen ook in Hooglied 8 vers 14.

Het uitzien naar de Bruidegom
1. Het beperkte daarin;
2. De vreugde daarbij;
3. Het alles doortrekkende daarvan;

1. Het beperkte daarin

We hebben gezien hoe de bruid uitziet. Verlangt. Altijd samen te zijn. Niet een keer maar altijd. Daarom verlangen van de bruid dat Hij haar broeder zou zijn. Zodat ze Hem op straat kon kussen.

Maar hoe dat verlangen als we Hem niet kennen? In Hem ligt alles in dit leven en in het toekomende. Hij is alles vervullend. Hem zo te kennen en te ervaren als mijn Liefste.

Allerlei vijanden op de loer. Kleine vossen die de wijngaarden verderven. Ook het eigen ik. Denk maar aan hoofdstuk 5. Ze neemt de moeite niet meer om de deur open te doen. Geen grote woorden spreken van de bruid. Want beseffen wij hoe wij Hem in alles nodig hebben? Driehoofdige vijand, eigen ik misschien wel de sterkste vijand. Bruidegom wijkt in hoofdstuk 5. Door de zonde scheiding. Tussen de Heere en onze ziel. Daarom geweken.

Misschien wel bijzonder gezegend vanmorgen en daarna alweer iets tussengekomen. Harde woorden gevallen? En dan het verlangen: wanneer komt die dag? Hij tussenbeide is getreden. Niet alleen voor anderen maar ook voor u.

Waar is dat verlangen? Uitzien? Misschien alweer bezig met morgen. Plannen gemaakt. Veelgehoorde klacht, en terecht denk ik, dat de kerk niet leeft bij de wederkomst van Christus. Ziet u uit? Houd u het voor mogelijk dat Hij vandaag komt? Als Hij komt staan alle klokken stil. Dan gaat de tijd over in de eeuwigheid.

Wat is de oorzaak dat u zo weinig leeft bij de wederkomst van Christus? Wereldgelijkvormigheid? Wat is oorzaak en gevolg? Zijn we zo wereldgelijkvormig omdat we niet bij de wederkomst leven? Paulus zegt: omdat we denken zoals de wereld doet. Vooral genieten van wat ons gegeven is.

De wereld zegt dat je alles een keer moet meemaken, moet doen. Wereldgelijkvormigheid. De vijf ‘i’s’. 1. Individualisme; 2. Informalisering – alles informeler; 3. Informatisering – alle informatie, alles een plek krijgen, voorbeeld moeders met kinderen in speeltuin, chechen Facebook hoe fijn andere moeders het met hun kinderen hebben en vergeten onderwijl van hun eigen kinderen te genieten!; 4. Internationalisering – kijken makkelijk over de grens, vergeten dat we Nederlanders zijn, kerkelijke cultuur; 5. Intensivering – alles meegemaakt moet worden.

Ook in de kerk. Preek moet mij aanspreken, ik moet er iets aan hebben. Moet bekend zijn. Maar alle Schrift is ingegeven van God. Maar ik moet er iets mee kunnen, praktisch zijn.

Maar de grote vraag is of wij leven bij de wederkomst? Dan kunnen wij een voorbeeld nemen aan de bruid. Wie u nog onderwezen worden? Vermaand worden?

Dat het mag lijden tot een meer uitzien naar Hem! Of zegt u laat mij mijn eigen gang gaan. Ik bepaal mijn eigen prioriteiten wel. Is dat leunen op uw Liefste? Wilt u door Hem onderwezen worden? Geestelijke leven meer en meer zou verdiepen? Meer en meer afhankelijk te worden van Hem. Misschien zegt u: waar heeft u het over, we hebben het toch goed?!

Gemeente, we zijn toch op doorreis?! We zijn op doorreis. Die beperkingen dan, dat lossen we wel weer op met elkaar. Dat is nu eenmaal het leven, we zijn toch mensen.

De bruid wil onderwezen worden, dat verlangen. Altijd bij Hem te zijn.

2. De vreugde daarvan

Ze merkt de beperking. Dat doet haar pijn, verdriet. Dan zet ze alles op alles om Hem weer terug te krijgen. Als het gaat over alle onvolmaaktheid. Dan is het haar belijdenis dat het niet volmaakt is.

Zij roept kom! Ene verklaarder zegt ze ziet uit naar Zijn eerste komst. De ander zegt de tweede komst. Ook zien in de tijd. Het gaat om een ding: de Bruidegom in de handen te sluiten. Zo snel voor een welp, een ree. Er staan niet voor niets waarschuwingsborden langs de weg voor herten. Gaat zo snel.

Kom haastelijk mijn Liefste. Is het niet raar, staat toch bij Jesaja dat de gelovige niet zal haasten? Dan is er toch zo de rust om alles over te geven in Zijn hand. Het gaat de bruid erom dat zo alles gaat naar de raad van Gods wil. Alwetend is Hij. Het loopt Hem niet uit de hand. Hoe onbegrepen. Dan toch dat verlangen. Kom haastelijk mijn Liefste.

Ik zie er zo naar uit dat Hij zal komen. Dat Hij zal richten. Maar als ik dan denk aan mijn kinderen, kleinkinderen. Er moeten er nog toegebracht worden. Er blijft er niet een achter! Hij zal alles volvoeren naar de raad van Zijn wil.

Het lijkt er wel op dat we alles hier volmaakt willen, alles hier heerlijk willen hebben. We zetten alles op alles. Maar is dat niet ook onze verantwoordelijkheid? Ja, natuurlijk. De zonden zijn te bestraffen. Mogen er niet in leven. Juist het verlangen groter maken.

Hoe heerlijker u het voor uzelf hebt, misschien is het wel hoe verkeerder het is. Want het is onmogelijk. Het ligt hier besloten onder de zonden, alles ten dele.

Uitzien, hele leven doortrekken. In het bijzonder zij die aan het Avondmaal deelnemen. Beleden hebben het leven buiten zichzelf te zoeken. Maar u en jij ook die geen deelnamen aan het Heilig Avondmaal.

In mijn jeugd, huis bouwval, bordje dat het huis onbewoonbaar was. Huis onbewoonbaar verklaard. Dat bordje ook op uw leven zetten. Ik ben bang dat we een ander bordje erop gezet hebben: onverklaarbaar bewoond. Maar het gaat niet in het licht van de eeuwigheid. We zijn vreemdelingen hier beneden. Bij alles wat hier gebeurt op reis. Niet zomaar op reis, door de woestijn.

Heimwee zou zijn naar een beter vaderland. Naar een stad die fundamenten heeft. Want die heimwee hebben komen thuis. Of gelooft u mij niet? Bede: maakt mij Uw beeld gelijk? Christus heeft alleen maar goed gedaan. Doden levend, zieken genezen, grote wonderen gedaan. Werd dat gewaardeerd? De kruisdood volgde. Knecht niet meerder dan zijn heer. Ze hebben Mij gehaat, ze zullen ook u haten.

Discipelen ook naar de Pinksteren en uitstorting van de Heilige Geest. Genezen een kreupele en belanden in de gevangenis. Ze waren er blij mee. Abraham schatrijk, bouwde geen stad maar woonde in tenten. Om zo te arbeiden, trouw te zijn, zoals in het Huwelijksformulier. Op de plaats waar de Heere U gesteld heeft. Getrouw te zijn in waartoe de Heere je roept. Blijft er dan ook tijd over om bezig te zijn met het Koninkrijk? Met het Woord?

Moeten we dan ook niet eerlijk zijn: dat onze levensstandaard veel te hoog ligt. Dat we met elkaar veel te deuk hebben. Waar we zo druk mee zijn. Zelf leven nagaan. Norm Gods Woord. Dat ernaast leggen.

Het verlangen er ook zijn naar de komst van Hem. Afzien van het hier en nu. Afzien van wat ons opslokt. Maar dan geen werk meer doen? Voornaamste dienst aan God ligt in het  dagelijkse werk. Maar om dat doen in het licht van Zijn komst. Zo te leven uit Christus. Te leunen op de Bruidegom. Hoe langer hoe meer.

Maar ik hoor u al zeggen, het is ook een beetje gevaarlijk, onzeker. Wanneer komt die dag? Is dat niet juist waarom de Heere de tafel liet aanrichten? Zo zeker ligt het in de Geliefde. Hoe langer hoe meer uitzien. Doorgaand proces. Kom haastelijk Mijn Liefste. Zo ook tot troost het Avondmaal mogen houden? Kom haastig! Wat er dan ook gebeurt. Wat u dan ook bezighoudt. Hoe er ook aan u getrokken wordt.

Overheen te zien. Een ding ligt vast: Hij komt! Kom haastelijk, mijn Liefste! Amen.