In zijn tweede zendbrief aan de gemeente van Korinthe schrijft de apostel Paulus over zware verdrukkingen. Maar de verdrukkingen gaan niet de vertroostingen te boven die God geeft. God, de Vader der barmhartigheden, is nabij. Paulus weet er van wat het is om te lijden om Christus’ wil. God heeft er Zijn hogere bedoeling mee: zodat Paulus niet op zichzelf zou vertrouwen en zijn intellectuele capaciteiten die hij ontvangen heeft, maar op God te vertrouwen. Het geldt ook ons. Zonder God kunnen wij niets doen. Vertrouw op Hem, Hij zal voorzien.

2 Korinthe 1 vers 1: ‘Paulus, een apostel van Jezus Christus, door den wil van God, en Timotheus, de broeder, aan de Gemeente Gods, die te Korinthe is, met al de heiligen, die in geheel Achaje zijn‘.

De Vader der barmhartigheden

De brief aan de Korinthe. Moeilijk te verstaan het tweede hoofdstuk. Ook biografisch van aard. Paulus was daar op zendingsreis. Hij schreef twee brieven aan Korinthe. De eerste was eerder geschreven. In Korinthe was Judaïsme. Waren Joden die claimden christenen te zijn. Probeerden Joodse ceremoniën in te voeren. Ze vonden dat Christus niet genoeg was. Ze beschuldigden dat Paulus onbetrouwbaar was. Hoe kan je hem geloven? Sommigen gingen hier in mee. De reden dat Paulus vertraagd was, later kwam, had een andere reden.

Er zijn vele die claimen apostel van Christus te zijn. Dwaas is dat. Ze weten niet wat een apostel was. Apostel was alleen voor die tijd. Het Nieuwe Testament, de canon, was afgerond onder de autoriteit van de apostelen. Hun woord was de Schrift. Door de Heilige Geest in de Bijbel opgenomen.

Paulus deed het niet voor zichzelf. God maakte hem een apostel. Paulus schrijft aan de gemeente Gods die te Korinthe is. Dat is de complete kerk van God. Paulus, moet je niet spreken over die kerk van Achaje? De denominatie. Waarom sprak hij er zo over? Elke lokale gemeente is compleet in zichzelf onder zichzelf. Onder Gods autoriteit. God maakte niet de kerk van Engeland. Hij maakte niet de kerk van Rome. Elke kerk is een licht op de kandelaar. Elke gemeente is een autonome complete kerk. Als hij refereert aan Azië als provincie dan heeft hij het over de heiligen daar. Een herinnering voor ons dat iedere kerk een complete kerk is en dat we geen paus en bisschoppen nodig hebben en alles erbij.

Geloofd zij de God. En Vader van onze Heere Jezus Christus. Wees voorzichtig. Uit de Vader kwam de Zoon. Hij is de Schepper. Hij schiep niet de Zoon als de Zoon maar wel als Christus. De Vader is niet strikt genomen de Vader. Hij is de Vader van Christus. De Zoon is net als de Vader van eeuwigheid.

Als ik bekeerd word, word ik dan niet een zoon van God? Ja, in Christus. Geadopteerd. Jezus is strikt genomen de enige Zoon. De Vader der barmhartigheden. En de God aller vertroosting. Het komt hier in vijf verzen tien keer voor. Er zijn twee soorten verdrukkingen. Er zijn dagelijkse verdrukking. Hij is de fontein van vertroosting. Natuurlijk als we zeggen alle vertroostingen, dan moeten we geen vertroosting verwachten als we zelf slordig leven. Niet bidden, verkeerde dingen zeggen. Er zijn duizenden verdrukkingen rondom ons. Hij geeft vertroostingen.

Het is gegeven door God. Omdat het Zijn verlangen is je vertroosting te geven. Maar ook om andere te vertroosten. Elke zegen heeft een verantwoordelijkheid in zich. Nee, niet voor mezelf. Niet op mezelf gericht maar geven voor een ander.

In vers 5 gaat het over het lijden van Christus. Paulus vertelt over een grote verdrukking in Azië. Misschien wisten de christenen in Korinthe het al. In de eerste brief staat het niet. Sommigen denken dat het tussen het schrijven van de eerste en tweede brief aan Korinthe was. Johannes schrijft over de verdrukking om wille van Christus in Openbaring. En Petrus schrijft erover. We kunnen niet delen in Zijn lijden op Golgotha. Dat was uniek. Dat werk is zo intens en uniek in de Zoon van God. Wij kunnen alleen lijden doordat we Hem toebehoren. Verwerping. Verdrukking. Op een bepaalde manier delen we dan in Zijn lijden. Ze verwerpen ons omdat ze Hem verwierpen. Lijden van Christus, lijden voor Christus kun je zeggen.

De vertroosting zal op z’n minst zo groot zijn als het lijden en de verdrukking. Je herkent het. Balans in. Compensatie. De vertroosting zullen de verdrukking te boven gaan. Echt? Hoe is het iemand die gemarteld is om het geloof? Natuurlijk, de hemelse heerlijkheid die hij ontvangt gaat het verre te boven. En ook de kracht om het te dragen. De vertroosting zullen altijd de verdrukking te boven gaan. In leven en dood.

Vers 6. Het is tot uw vertroosting en zaligheid. Als christen zul je lijden. Zien op Hem. Vers 7. Onze hoop van u vast is. Je zult Zijn nabijheid ervaren. In vers 8 gaat het over de verdrukking die Paulus is overkomen in Azië. Wij hadden al zelven in onszelven het vonnis des doods. Het einde.

Elk been van zijn lichaam zei als het ware: je bent als dood, het einde is daar. Vele exegeten hebben zich erover gebogen wat het was. Handelingen 19. Niet zeker of dit het was. Vers 28. Misschien wel Paulus haast door de dieren gelyncht was. Gevochten met de dieren, 1 Korinthe 15. Het was een extreme ervaring. Andere exegeten zeggen dat het meer recent was. Dat ze hem proberen op te hangen. Of dat het een ziekte was. Dat hij bijna stierf. Maar hoe dan ook, hij had deze extreme ervaring.

In vers 9 vertelt hij waarom. Opdat wij niet in onszelf zouden vertrouwen maar op God, die de doden verwerkt. Paulus was een intellectueel als een geschenk van God. Het is het Woord van God. God gebruikt gebruikt hem. Hij gebruikt de stijl van de menselijke auteur. Je ontdekt de stijlen van de schrijvers. Maar het is uiteindelijk het Woord van God. Brief van Romeinen te zien dat het geschreven door een intellectueel. Paulus was een natuurlijke intellectueel. Hij kon daarop gaan vertrouwen. Nee. Hij vertrouwde op de Heere.

Hij vertrouwde niet op zichzelf als een prediker. Hij schrijft erover wat mensen van hem vonden als prediker. Op natuurlijke kracht ging het niet. Hij had lichamelijke problemen. Problemen met zijn eigen. Het is heel duidelijk dat hij het had. Hij had de Heere nodig om het werk te doen. Maar hoe dan ook, de Heere hielp hem. Hij was zich bewust hoe absoluut noodzakelijk de hulp van de Heere was.

Zijn lijden is niet het onze. Als gewone gelovigen. Paulus moest zoveel doen. De zware taak die op Hem gelegd was. De kerken die opgezet werden. Om hem afhankelijk te houden van de Heere,  waren die zware verdrukkingen die hij moest ondergaan.

Ik bedacht me hoe bevoorrecht mensen nu zijn in centraal Londen, in het bijzonder de jonge mensen. In de jaren vijftig en zestig maakten mensen gebruik van kaarslicht. Smog in de stad daardoor, door kolen. Bussen konden niet rijden. Trams wel maar dan liep er iemand voor om te zien of er niet iets in de weg lag. Vuur op een smeulend hoopje kreeg niet zomaar aan.

Spreek zoveel als mensen. Wees zo dynamisch. Maar wees je bewust dat zonder het licht op de kandelaar het niet gaat. Helaas hebben vele christenen dit losgelaten. Een band in de kerk, harde muziek, drama in de kerk. We kunnen dingen doen om het vuur brandend te houden. Het zal niet gaan. Leer om Hem te vertrouwen en niet jezelf.

Familie die een zoon hadden die bekeerd moest worden. Gingen naar predikers van naam voor de bekering van hun zoon. Als de ene niet werkte, gingen ze naar een andere. De jongen was in dertig, diep in de wereld. Hij was op een markt om iets te kopen. Hij hoorde een incompetente prediker en hij kwam tot bekering. Het herinnert ons aan de 14-jarige Charles Haddon Spurgeon die een zoeker was. Op dag dat het hevig sneeuwde. Kwam in een kerk op het platteland.

Als je deze week op je werkplek komt waar mensen God niet dienen, dan ben je juist op de meest geschikte plaats. Om licht te verspreiden. Maar verwacht het niet van jezelf. Vertrouw op God. Dat is wat Paulus ons wil leren. 2 Korinthe 5 en 12. De Vader van de barmhartigheid. De verdrukkingen die Paulus moest ondergaan. Om niet te vertrouwen op onszelf maar op God.

 

Zondag 2 februari 2020 – Metropolitan Tabernacle Londen [Verenigd Koninkrijk] – dr. P. Masters – Schriftlezingen Psalm 92 en 2 Korinthe 1 vers 1-14