Paulus spoort in zijn Hebreeënbrief de gelovigen aan om zicht te houden op Jezus, als Overste Leidsman en Voleinder des geloofs. Hoe klein het geloof soms ook is, het is een gave van God. De verbondenheid met de geloofsgemeenschap en broeders en zusters die ons zijn voorgegaan, helpt om vol te houden. Geloven wordt door Paulus vergeleken met een sportwedstrijd. Belangrijk om zicht te houden op Christus – in het geloof, maar ook als de zonde om de hoek komt kijken. Jezus is Redder die de Zijnen helpt, ook met ZIjn ‘energie’, namelijk Zijn Geest. 

‘…. laten ook wij, nu wij door zo’n menigte van getuigen omringd worden, afleggen alle last en de zonde die ons zo gemakkelijk verstrikt. En laten wij met volharding de wedloop lopen die voor ons ligt, terwijl wij het oog gericht houden op Jezus, de Leidsman en Voleinder van het geloof…’

Geliefde gemeente van Jezus Christus, twee tekstverzen in deze bijzondere dienst. Toen ik erover nadacht, moest ik denken aan een hand. Wij Nederlanders geven elkaar nogal eens een hand, als ambtsdragers doen we dat trouwens ook. Afgelopen vrijdagavond ook handen gekregen [op de afscheidsbijeenkomst, red.]. Daarmee druk je verbondenheid en respect in uit. Soms is het niet voldoende. Graag geef ik u en jou een hand mee vanuit de tekstverzen. Ik deel het in 5 thema’s. Naar de 5 vingers. Ik zou het mooi vinden dat we het daardoor niet vergeten.

1. Geloof

Voleinder van het geloof. En het klinkt in het begin van hoofdstuk 11, waar hoofdstuk 12 mee verbonden is. Dat blijkt een werkwoord te zijn. Geloven. Om mee bezig te zijn en te blijven. De wedloop van het geloof. Geloof wordt vergeleken met een sportwedstrijd, een marathon, of de Elfstedentocht zwemmen. Aandacht, tijd, inspanning. Meer dan alleen tot geloof komen (en zijn). Geweldig als dat gebeurde de afgelopen jaren. Wat ontzettend belangrijk dat dat in ons leven gebeurd. Tot geloof komen. Dat is van belang voor al of niet eeuwig leven.

Maar geen punt na geloof. Het gaat over prestatie leveren. Zoals die Griekse wereld dat kende. Wie van sport houdt, weet dat het bijgehouden moet worden. Als ik een week niet gezwommen heb, voel ik dat.

Een uitdaging, opdracht. Tijd en geld voor over hebben. Het brengt me op gedachten als: waar geeft u en jij meer tijd aan, letterlijk aan een sport of geloof. Soms een conflict tussen die twee. Sporten onder kerktijd. Of catechisatie en sport?! Waaraan geef je meer geld uit?

Vanmiddag klinkt, de gemeente die hier blijf en tot hen die weg gaat, het vraagt trouw, discipline, inzet. Het is als een marathon.

Bij welke vinger het geloof? Ik koos voor de pink. De kleinste en zwakste. Laten we maar denken dat het niet veel is. Ik geloof Heere, maar komt U alstublieft mijn ongeloof te hulp.

2. Geloofsverbondenheid

De ringvinger. Heel wat mensen dragen een trouwring. Vinger van verbondenheid, gemeenschap met anderen. Dat komt voor in de tekst. In die arena zitten veel mensen op de tribune. Die moedigen de sporters aan. Trouwens, die sporters lopen niet in hun eentje, soms wel met weinigen. Denk aan Noach en zijn gezin. Wat een zegen dat samen lopen. Oefenen, trainen, samen het geloof bijhouden. Wat heb ik daarvan ontzettend genoten de afgelopen jaren. Wij hebben ons in de geloofsgemeenschap thuisgevoeld als predikantsechtpaar en gezin. Samen uitrusten, aan het avondmaal. Of als mensen uitspraken mee te gaan lopen, met belijdenis. En teken en zegel van de Doop; 48 kinderen en 2 volwassenen. Wat heerlijk, samen lopen en strijden. Met een kerkenraad van 25 man sterk, mezelf erbij gerekend. In andere gemeenten had ik het gevoel voorop te moeten lopen en de gemeente op sleeptouw te nemen. Maar dat hoeft niet. Is ook veel te zwaar. Hier heb ik ook bijna 7 jaar de rust ervaren. Ook anderen gingen voorop. Er was voorbede. Ook voor mijn dienen. Wat een zegen dat ik een huwelijk en gezin heb waarin dat aan de orde is. Samen lopen.

Met al die mensen op de tribune. De personen waar de bijbel over spreekt in Hebreeën 11. Wat kan je veel hebben met zo’n persoon. In de intrededienst ging het over Abraham. Ik heb ook nogal wat met Simson. Voorbestemd om bijzonder God te dienen. Dat herken ik. En ook duidelijk een mens is. Strijd heeft te voeren tegen de zonde. Monster is gewaarschuwd, Heere geeft U mij de kracht van de Geest, zoals U dat ook aan Simson gaf. Hij kreeg kracht om de pilaren ineen te drukte. Dat moet liefst niet gebeuren met het huis van God. Restauratie van Dorpskerk en uitbreiden Ichthuskerk. Het heeft gekund. Grote inzet van die en gene. Maar de kracht van Simson, dan denk ik in preken in betonen van geest en kracht.

De geloofsgetuigen op de tribune. Afgelopen vrijdagavond werd Augustinus genoemd. En Calvijn, Kohlbrugge, Miskotte. Hebben veel voor mij betekend. En ds. C. den Boer.

We denken ook aan gemeenteleden is stierven. Waaronder aanmoedigende gelovigen. Vaders, moeder, opa’s en oma’s. Houd vol, zeggen ze. Zal het lukken? Met zoveel gelovigen op de tribune? Kijk rond. Zie wie om je heen zijn.

3. De last der zonde

Die koppel ik aan de middelvinger. Ik doe mijn best die niet op te steken. Ik wil die vinger ook niet demoniseren. Maar wel de oproep om af te leggen alle last en de zonde, die ons zo makkelijk verstrikt. Naast die kleine pink, dat kwetsbare geloof. Gelukkig zit de gemeenschap er tussen.

‘Last’ is te vertalen met een mantel. Of toga. Daar kan je niet in sporten. Het is niet alleen de zonde die je hindert. Die je stil legt, doods. Zo’n verkeerde afslag. Zonde die leidt tot gebrek aan vrijmoedigheid. Dan doe je twijfelen aan kind van God zijn. Of dat dat zonde is: terwijl je niet mag en hoeft te twijfelen. Last kan alles zijn wat je bezighoudt. Wat je bezwaart. Zorgen en moeiten. Het hindert je ik geloven. Ballast. Negatieve ervaringen met kerk en gelovigen. Staan in de weg. Leg het alles af.

Dit klinkt ook in ‘wij’. Elkaar aansporen, helpen, voorgaan. Leg het af. Bij Christus. De almachtige. De zonden bij Hem afleggen, bij het kruis. Je last afleggen bij het kruis. Zo bevrijd de week ingaan.

Heel sprekend staat er: dat die last ons zo makkelijk verstrikt. Een koordje over het pad. Voor een wielrenner, heel naar. De middelvinger. Die wel eens niet in respect wordt opgestoken.

4. Jezus wijst de weg

Nu zijn er nog twee vingers. Die laat ik verwijzen naar Hem over wie het eerder ging. De leidsman en voleinder van het geloof. Hij krijgt 2 vingers.

De schrijver vergelijkt het geloof met een wedstrijd in de arena. De sporter keek naar de lauwerkrans, als het even niet ging. Hoor dan die mensen op de tribune. Zie de lauwerkrans.

Terwijl wij het oog gericht houden op Jezus. De leidsman en voleinder. Opvallend, hier klinkt de roepnaam. Niet: Jezus, Christus, de Heere. Hier alleen de roepnaam. Die naam die Hij met eer draagt. Jezus: redder. Als je valt, stilvalt, op een zijpad terecht kwam, roep Hem aan. Als je verstrikt raakt in last en zonde: zie op Jezus, de redder.

Wat deden we dat ook samen veel, naar Jezus gaan. Hij was mens als wij. Hij heeft helemaal die wedstrijd gelopen. Ook in moeite en schande. Hij is nooit eronder bezweken. Voor Hem daarom de plaats op de eretribune. Hij spoort ons helemaal aan. Daar heeft Hij de tijd en energie voor. En Hij voedt ons met Zijn energie. Dat deed Hij de afgelopen jaren, in genadige liefde en onnavolgbare trouw.

Hij de Leidsman. Hij, Jezus, wijst de weg. Daarom de wijsvinger. Heerlijk aan het christelijk geloof: je hoeft zelf de weg niet uit te vinden. Maarten van der Weijden hoefde de weg ook niet uit te vinden. Soms is er wel een Bartlehiem. Dan moet je eerst naar Dokkum en terug. Nog niet naar het Vaderhuis. Toen ik ziek was, enige tijd geleden, dacht ik: zou ik naar het Vaderhuis gaan? Maar nee. En nu de eerste afslag, naar Monster.

Leidsman. Vandaag zouden we zeggen: coach. Wat zoeken veel mensen dat. Wat noemen veel mensen zich zo. Ik werd ook wel eens moe van supervisoren. Soms hoor je over hun vallen en opstaan. Maar ze doen het zelf niet beter. Dan liever Jezus als leidsman. Hij heeft de weg gelopen en volbracht. Helemaal en volkomen.

Wat rijk dat dat kleine kwetsbare geloof die gemeenschap bij zich heeft. Maar ook Jezus als coach. Blijf Hem zoeken. In stille tijd, kerkdienst, sacramenten. Blijf als gemeente alstublieft bij Hem. En als een predikant tussen de schapen en Herder in kan komen te staan, is het ook tijd om te gaan. Ik weet niet of dat speelt hier.

5. Als Voleinder heeft Jezus alle macht

En dan de duim. De sterkste van de 5, denk ik. Die houdt veel eronder. Jezus de Voleinder van het geloof. Hij heeft alles onder Zich. De Allerhoogste. De Voleinder. Hij die dit volbracht, helemaal en volmaakt. Ere wie ere toekomt. Hem erbij, dan komt het goed.

Dan zie ik ook het teken bij de duim: goed! Ik kwam bij deze tekstverzen omdat ik verlang dat het goed zal blijven gaan met de gemeente. Goed met u en jou en God. Eeuwig goed. Meteen in mijn verlangen dat we eeuwig bij elkaar zullen zijn. Waar het volkomen goed is. Daar is het zoveel beter! Samen daar te zijn. Christus te zien. Hem te eren. Ik verlang ernaar daar elkaar te ontmoeten. Jij zult er toch niet ontbreken. U toch niet? Dat zal wat zijn… Als je er bang voor bent dat je daar bang voor bent, ga naar Jezus de redder. Volg Zijn aanwijzing. Hervat de strijd van het geloof. Geef niet op. Houd vol. Ik heb de goede strijd gestreden. De krans is mij weggelegd, schrijft Paulus, en ook voor allen die Zijn verschijning hebben liefgehad.

Met deze hand groet ik u. Welkom in de strijd. Sterkte. En strijd, onder de opgeheven en doorboorde handen van Christus. Om eens in die handen volkomen geborgen te zijn. Voor altijd. Lof zij Christus. Amen.

Hervormde gemeente Reeuwijk, Ichthuskerk, zondag 30 juni 2019, 15.00 uur. In deze dienst neemt ds. Tekelenburg afscheid van de hervormde gemeente Reeuwijk, die hij sinds 7 oktober 2012 diende. Schriftlezing Hebr. 11: 1-10 en Hebr. 12: 1-3.